Vanmiddag heb ik Jan naar een slaappartijtje gebracht. De afgelopen twee dagen was hij ziek, dus de hele dag bij mij thuis. Gelukkig was het vandaag weer goed en kon hij toch sporten en naar het partijtje....maar wat is dat nu stil zo.
Ik heb dat altijd best wel erg. Als er maar 1 weg is, en er dus gewoon nog een aantal overblijven, voelt het "kaal". Is het alsof het veel stiller is dan anders....
Ik weet nog toen de jongste naar school ging...ik had continue het idee dat ik wat vergat. Zo gewend aan altijd opletten op een kind, altijd een handje in je hand als je buiten liep (of een buggy...) Dat was echt een raar gevoel.
Morgen komt Jan natuurlijk weer naar huis. Gisteren kwam Kees ook nog even langs....
Ik zal wel een vreselijke moederkloek zijn....maar ik wil graag mijn kereltjes om me heen..... ;-)
(kerelTJES? Laten ze het maar niet horen....en het duurt niet lang meer voor ik de kleinste ben hier, ben ik bang...)
Och ja, soms kan ik blij zijn wanneer de vakantie weer voorbij is en ik weer 'los' ben van de kinderen. Maar zodra ik dan alleen ben vind ik er opeens niks meer aan. Dan mis ik het gespeel, gehuil, gevraag, de gezelligheid.
BeantwoordenVerwijderenJe kinderen zullen je hopelijk nog heel lang nodig hebben :-)