Trots zijn....

Mijn huidige pubertje is zó veranderd. Van een verlegen, stil manneke op school en bij anderen is hij uitgegroeid tot de grote entertainer. Ik zie anderen al glimlachen als ze hem zien...hoe hij het doet, ik weet het niet, maar iedereen moet lachen om zijn malle opmerkingen. En ja, ik ook!

Ook thuis maakt hij de boel vaak aan het lachen. (en ja, hij is een echte puber....dus er komen ook andere buien langs...hihi)

Waar hij vroeger echt niet op de voorgrond trad, doet hij dat nu dus juist met plezier.
En dus heeft hij een hoofdrol in onze musical van de kerk. En alsof dat nog niet het enige is....hij mag dus ook diverse keren alleen zingen! Stiekem was ik stomverbaasd toen hij aangaf dit wel te willen!

Ook jan doet mee (en ik, maar dat wisten jullie al...). Hij mag samen met nog een meisje en een moeder het verhaal eigenlijk uitleggen. Ze zijn dus ook behoorlijk veel te zien! Meisje en hij spelen dus broer en zus én zitten in reallife bij elkaar in de klas. Omdat ze elkaar nu ook broer en zus noemen leidt dit tot komische situaties! Medeleerlingen kijken dan ook raar op als ze elkaar groeten als : ha broertje enzo. Wat ons uiteraard op de lachspieren werkt. :)

Bij het oefenen sta ik stiekem apetrots te wezen op die mannen van mij. Die daar toch maar mooi hun ding staan te doen! En tja, helaas (nou ja...) kan Arie het niet laten om af en toe gekke bekken naar me trekken waardoor ik niet meer kan doen wat ik eigenlijk moet doen: serieus mijn rol spelen....nou ja, als we voor het echie gaan neem ik aan dat hij dat niet doet......