Mannetjes....

Een klein ventje van een jaar of twee, hooguit drie, staat met een rugzakje op bij school te wachten op zijn broer en zus. Vader staat erbij en kijkt ernaar....hij haalt zijn schouders even naar me op als hij ziet dat ik naar het mannetje kijk. Het ventje staat een superheld te wezen, of iets anders wat vecht en beschermt...prachtig! Een echt mannetje dus.
Opeens herinner ik me weer hoe bij mijn jongste het commentaar kwam van de peuterspeelzaal dat hij soldaatje speelde.....Ja, dus?
Ik had het er met die vader over en hij maakte de, terechte, opmerking dat het toch gewoon een kwestie van je fantasie gebruiken is en juist goed voor je is?!
Precies, zo denk ik er ook over. Ik speelde vroeger (en ik ben nog wel een meisje....foei!) het liefst cowboytje en dan liep ik toch echt ook te schieten...heb er nooit commentaar op gehad. En de wereld was toen echt niet slechter dan nu.....

morguefile.com