maandag 16 februari 2015

Jongens en onderwijs

Soms komt het weleens in het nieuws. Jongens en onderwijs gaan niet meer helemaal samen, schijnt.
Waarom niet? Meestal wordt het uitgelegd als dat het onderwijs op een  meisjes-manier in elkaar zit of de schuld wordt aan het gebrek aan mannelijke onderwijzers toegedicht.
Ik vind het altijd wel een interessant onderwerp. Want er zit wel iets in, natuurlijk.
Vroeger was een kind (in dit geval: een jongen) gewoon druk of verlegen of .....tegenwoordig plakken we er liever meteen een psychologisch etiketje op. Doen we het af als een gedragsprobleem.
(waarmee ik niet zeg dat ADHD niet bestaat.....!)Waarom mocht een jochie vroeger wel druk zijn? Waarom werd het toen weggezet als echt jongensgedrag? Waarom willen we/ze van jongens "niet-meisjes met meisjesgedrag" maken?
Wat is dat toch?
afb. morguefile

Als mijn mannen weer eens "echte mannen "zijn (stoeien dus) prent ik mezelf altijd in : dit moet kunnen...dit hebben ze even nodig.... Neemt niet weg dat ik toch nog regelmatig loop te jammeren: doe nou voorzichtig......
Maar als ik dat bewust ben, waarom dan zoveel leerkrachten niet? Of pedagogen of wie dan ook, die beroepshalve met kinderen bezig zijn? Waarom wordt het als storend ervaren als een jongen even niet oplet? Probeer dan eens iets anders uit, ofzo.....
Ik moet zeggen dat van mijn mannen op school juist wordt gezegd dat ze zo stil zijn....maar is dat trouwens ook niet een vrouwending? Praten.... ;-p

Wil je meer lezen over jongens en onderwijs? Hier is een hele site te vinden.






zaterdag 14 februari 2015

Dat zou jij toch nooit doen?

Vriendje van mijn Jan, bijna 11, moet naar de BSO. Vriendje zucht ....
Hij wil niet, maar hij  moet.....
Ik hoor wel vaker de vriendjes verzuchten blij te zijn als ze niet hoeven...en eigenlijk nooit dat ze er zo graag heen gaan....
Onderweg naar huis verzucht Jan: "dat zou jij nooit doen hè....mij daar heen sturen?"
"Nee hoor, daarom ben ik thuis gebleven."
"Ik zal dat ook nooit doen, mijn kind daar heen sturen. Als mijn vrouw wil werken, dan blijf ik wel thuis.."
Ik leg hem wel uit dat je natuurlijk ook samen kan werken en er dan voor kan zorgen dat er in ieder geval of een papa of een mama thuis is. Daar is hij het wel mee eens.
Of hij er later ook nog zo over denkt, dat zien we dan wel weer. En natuurlijk zal hij dat samen met zijn partner moeten beslissen hoe ze dat gaan invullen. Zal ook van meer afhangen: hoe is dan de economie, bijvoorbeeld. Ik zal de laatste zijn die mijn idee gaat opdringen....

Enne...hoezo een ouderwets rollenpatroon krijgt hij zo ingeprent? Volgens mij is hij supermodern als HIJ thuis wil blijven voor zijn kind ;-p

Maar voor nu voelt het in ieder geval wel als waardering voor mijn eigen keuze om bewust voor mijn mannen thuis te blijven.....
afb. morguefile

woensdag 11 februari 2015

Mijn dag kan niet meer stuk!

Na een weekje ziekenboeg is jongste opgeknapt en weer naar school. Maar ja, we moeten toch ook vanmiddag nog even inkopen doen in de stad. Dus ook dat gaan we doen. "Natuurlijk" sluiten we af bij de Mac.....voor wat drinken en wat lekkers.
In het piepkleine speelhokje, waar wij naast zitten, is het stampvol met jeugd van zeker een jaar of negen/tien. Ik verbaas me over de onzinnigheid van zoiets.
1. Het was te vol...veel te vol....
2. Het partijtje, wat het overduidelijk was, eh....zijn die niet iets te groot voor zoiets?
3. Ze klommen overal op. Ook op de bovenkant van het speeltoestelletje. Wat daar toch echt niet op gemaakt is...lijkt mij.....En pa en moe kijken toe....
4. IN het speeltoestel stonden de  kinderen volgens mij stokstijf...ze kunnen nooit ruimte gehad hebben voor beweging ;-)

Niet alleen ik, maar zelfs mijn mannetje vraagt zich af waar dit op slaat.
Dus merk ik op een gegeven moment op dat ze het van mij niet zouden mogen. Hij is het roerend met me eens....waarop ik laat volgen: Maar ja, wie ben ik....
En wat zegt mijn guppie, terwijl hij zijn hand ophoudt voor een high five: Je bent de liefste moeder van de hele wereld! Smelt....mijn dag kan niet meer stuk!
afb. morguefile

vrijdag 6 februari 2015

Zustertje spelen

Sinds een week weet ik dat onze Muis (=onze kat) suiker heeft. Hij is ruim 16, dus het zal wel met de leeftijd te maken hebben. Slik, dat betekent dus prikken.
'Zal dat lukken?' vraagt de dierenarts. Ik denk van wel en antwoord dat manlief hem ook prikt als hij een kuurtje moet. (pillen en poedertjes gaan er echt niet in bij hem)Dus dat mag hij doen...dacht ik.
Tot ik van de assistente de spullen meekrijgt en er dus achter kom dat het twee keer op een dag moet, precies iedere 12 uur....Tja, met een man die veel langer dan 12 uur van huis is en zo onregelmatig als ik weet niet wat, wordt dat dus een probleem.
Dus....tja, ik mag het zelf doen (eh...moet)
Maar eigenlijk is het helemaal niet eng! Harry legde het uit en natuurlijk heb ik al die inentingen bij de dierenarts ook gadegeslagen. Het lukte zowaar in 1 keer!
De prikken zijn het probleem dus niet...maar ik word wel zenuwachtig van alle verhalen die je leest ...misschien toch maar beter niet teveel op internet snuffelen en gewoon mijn dierenarts met vragen bestoken?

zondag 1 februari 2015

Bedankt voor de sportieve wedstrijd! En toen viel het kwartje.....

Sport....wat moet je ermee? Draait het dan echt allemaal om het winnen? Nou, voor mij dus niet! Het gaat toch in de eerste plaats om lekker bezig te zijn? Zeker bij die kinderen, die op hun vrije zaterdag lekker even willen ballen....kom nou toch!

Eén van mijn mannen heeft twee jaar op voetbal gezeten. De rest taalde er (gelukkig...) niet naar. Voetbal is mijn ding zeker niet, dat is waar. Maar goed, als je eigen binkie op het veld loopt te huppelen wordt het opeens toch leuk.....Maar wel ook coaches die superfanatiek zijn ...ten koste van het plezier van het kind.
Gelukkig had mijn mannetje het na twee jaar ook wel gezien en kwam in aanraking met flagfootball. De jeugdvariant van American football. Wat een verademing! Hier stond ECHT plezier in het spel voorop! Ging het niet goed? Dan werd er langs de kant door de coach met een leuke grijns op zijn gezicht uitgelegd wat de bedoeling wel was. Positief coachen: super. En gewoon vooral: lol maken met elkaar. Wedstrijden was een "rot end" rijden maar nou en?

Basketbal komt hier in huis het meeste voor. Ik vond het zelf altijd een leuke sport. Er werd geklapt voor mooie punten : ook voor die van de tegenstander! En agressieve wedstrijden of coaches vielen gewoon op.....

Maar is daar nu ook verandering in gekomen of hebben we gewoon pech? Wat een weekend op basketbalgebied.
Het begon al vrijdagavond. De senioren hadden een thuiswedstrijd en de jongens vonden het wel wat om even te gaan aanmoedigen. Juist ja......knietjes geven, een zeurende coach en wat al niet meer....Bah. Maar dan hebben we het dus over mannen! Zaterdagochtend had Jan een wedstrijd. Kinderen tot 12 jaar....tegenstanders: vooral meiden. Onze coach baalde al: ai, dat zijn die vreselijke coaches. En ze kreeg gelijk. Wat een wedstrijd. Onze kinderen werden verschillende keren in hun kelen geraakt, een stoot tegen het gebit en nog meer ellende. Gestraft werden ze er niet voor en nog meer agressief gedrag. Grr....en dan wel mutsen over een fel mannetje (drie koppen kleiner dan die grote meiden) van ons. Die niets anders doet dan op de bal afvliegen en NIET op kelen.....
Maar ja, de grootste dader bleek de dochter van de coach, die de boel dus alleen maar opstookte, te zijn. Wij, als ouders, hadden al zoiets van: we stappen op! En zelfs de kinderen vonden het niet leuk meer.
En dus werd de coach na afloop bedankt voor de sportieve wedstrijd....waarom hij daar nou weer boos op reageerde? Blijkbaar viel het kwartje?
afb. morguefile.com

Ook mijn andere basketballers in ons gezin hadden zaterdag een wedstrijd. Manlief was mee, dus wat er precies gebeurde weet ik niet. Maar ook die mopperden...en dat hoor ik al vaker de laatste wedstrijden.

Wat is dat toch? Kunnen we de basketbal, maar ook al die andere sporten niet gewoon leuk houden?
Winnaarsmentaliteit is prima....maar niet ten koste van het plezier in het spel!